Όταν την είδε να κατεβαίνει από το λεωφορείο
Φάνηκε να εξαφανίζονται τα χρόνια
Το πρόσωπό της ήταν πιο γέρικο, λιγάκι άγριο
Αλλά τα μάτια της ήταν ακόμη τόσο καθαρά
Ήπιε τον καφέ του και βιάστηκε να περάσει απέναντι
Πριν εκείνη φύγει
Τότε την πλησίασε σαν μικρό παιδί
Πολύ φοβισμένος για το τι είχε να πει
«Γεια σου, Λουίζ
Με θυμάσαι;
Τώρα, θέλεις να φύγουμε
Ή να μείνουμε για λιγάκι
Σαν να ήμασταν εραστές»
Της πήρε μία στιγμή να αναγνωρίσει
Τον άντρα που ήξερε τόσο καλά παλιότερα
Κι ενώ εκείνος άρχισε να απολογείται
Αυτή έχασε κάθε ίχνος πικρίας που είχε
Έβαλα απαλά το δάχτυλό της στα χείλη του
Για να του δείξει πως καταλάβαινε
Και με τη βαλίτσα της να στέκεται στο πάτωμα
Τον αγκάλιασε όπως θα έκανε ένας εραστής
Είπε στη Λουίζ
«Δείχνεις τόσο όμορφη
Μόνο που, βλέπεις,
Με κάνεις να νιώθω
Σαν να είμαστε ακόμα εραστές»
Δεν είναι πάντα αλήθεια ότι ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές
Υπάρχουν πληγές που δε θέλεις να γιατρέψεις
Τις αναμνήσεις κάποιου πολύ καλού πράγματος
Κάτι πραγματικά αληθινό, που δε βρήκες ποτέ ξανά
Και παρόλο που μίλησαν για λίγο ακόμη
Πριν εκείνη πει ότι έπρεπε να φύγει
Αυτός είδε τη συνάντηση ως μικρό σημάδι
Που του είπε όλα όσα έπρεπε να ξέρει
Κι έτσι η Λουίζ
Χαιρέτησε από το λεωφορείο
Κι ενώ έφευγε
Έδωσε αυτό το χαμόγελο
Σαν να ήταν ακόμα εραστές