Que’m soi lhevat lèu de la taula,
Qu’aví de partir tà Bordèu,
Shens díser arren, eth que m’espiava,
Era que m’a balhat sheis ueus.
N’aurèi pas pro de la mia vita,
N’aurèi pas pro de cent cançons,
Entà’us tornar ua petita
Part de çò qui m’an balhat, tots.
[Arrepic:]
Que son los mens,
Drets sus la tèrra,
Que van tot doç suu caminau,
Lo camp laurat que huma encuèra,
Que son los mens, los de qui cau.
Ne hèn pas a la loteria,
N’atenden pas hèra deu cèu,
Sonque dilhèu, combat lo dia,
E de poder dromir la nueit.
Ne saben pas la grana Història,
Qu’aidan los chins a vàder grans
E qu’an au hons de la memòria
Tots los qui son passats abans.
[Arrepic]
Ne hartan pas jamei lo monde,
Son pas sovent sus lo jornau,
Sonque un còp tà viéner au monde,
E tà plegar, qu’ei lo dusau.
Son aquiu, quan lo temps s’estanca,
Au correder de l’espitau,
En esperar las daunas blancas,
A s’espiar los soliers tròp naus.
[Arrepic]
La nueit que cad sus Labohèira,
Entà Bordèu, jo que me’n vau,
Qu’ensaji de boishar lo vèire,
Mès n’ei pas suu vèire qui plau.
Adishatz donc, tots los de casa,
Siatz hardits, ne’n soi pas mei,
Que volí díser, en quauquas frasas
Çò qui non disetz pas jamei.