Ciepłe popołudnie
w dole nad jeziorem.
Lekki wiatr unosi dziecięce baloniki.
Kiedyś,
nie tak dawno temu,
mieszkała w domu przy lasku.
I wspomina dzień,
w którym opuściła dom...
Długie pożegnania
bardzo mnie smucą.
Teraz muszę już iść.
I choć bardzo nie chcę odejść,
to wiem, że tak jest lepiej.
Długie pożegnania
bardzo mnie smucą.
Wybaczcie1, że odchodzę.
Wiecie, że będę tęsknić za wami
i wspólnie spędzonymi dniami.
Kończy się dzień
i wschodzi księżyc.
Ona wzdycha z uśmiechem w oczach.
W parku,
choć przecież jest późno,
siedzi i wpatruje się w mur.
I wspomina dzień,
w którym opuściła dom...
Długie pożegnania
bardzo mnie smucą.
Teraz muszę już iść.
I choć bardzo nie chcę odejść,
to wiem, że tak jest lepiej.
Długie pożegnania
bardzo mnie smucą.
Wybaczcie, że odchodzę.
Wiecie, że będę tęsknić za wami
i wspólnie spędzonymi dniami.
1. Nie potrafię jednoznacznie powiedzieć, do kogo zwraca się podmiot liryczny (kim jest "you"); zakładam, że chodzi o członków rodziny, więc użyłam liczby mnogiej