Ljósið dansaði, logar skinu.
Það létti okkur veturinn, hrakti burtu kala.
Ákaft brann i eldstæðinu,
Sá ylur veitti svöngum ró.
Skall á torfinu vestanvindur.
Sem vakti ótal óhreinar hugsanir af dvala.
Fingur alla frostið bindur
er fýkur lif úr östkustó.
Stakkur minn er storkinn köldu blóði,
Stendur hagl og illska mér í fang.
Þungfær liggur þröngur bæjarslóði.
Þreytist ég við dimman éljagang.
Ljósið andaðist, logar dóu,
Við lágum tvö í myrkrinu, heyrðum börnin gráta.
Tíðin var of góð á góu,
Nú geldur harpa fyrir það.
Draugagaddurinn bítur beinin.
Hvað bældi niður glóðina? Það er snúin gáta.
Hlusta ég á vesæl veinin
Og verð að koma mér af stað.
Niðadimm og náköld brennir móðan.
Nálgast hjáleiguna, allt er hljótt.
Fimbulnæturfrost mig setur hljóðan.
Ferja þarf ég eldinn heim í nótt.
Í nótt fraus á tjörn.
Í nótt dóu börn.
Í nótt frusu litlar hendur í hel
sem höfðu áður leik að legg og skel.
Í nótt fraus á tjörn.
Brýst ég heim að bæjarskör,
Ber með hnefa hurð af hjör.
Birtan sýnir liðin lík,
Lokk af enni þeirra strýk.
Konan fölnuð, börnin blá.
Bæði liggja, hún þeim hjá.
Kaldan horfi köstinn í.
Kveiki ég upp eld á ný?
Kveiki ég upp eld á ný?
Littu út um ljórann, vinur,
Og leyfðu mér að kveðja þig.
Skálinn allur skekst og hrynur
Þá Skotta vildi gleðja sig.