პირმან მართლისამან იწუართოს[1] სიბრძნე
და ენაჲ მისი იტყოდის მსჯავრსა[2].
ნეტარ არს კაცი, რომელმან დაუთმოს[3] განსაცდელსა,
რამეთუ გამოცდილ იქნეს და მოიღოს გჳრგჳნი ცხორებისაჲ.
უფალო, წყაროვ სახიერებისაო,
უფალო, ცეცხლო ღვთიურო, შეგვიწყალენ.
ჵ რაოდენ წმიდა, რაოდენ უშფოთველი, რაოდენ სახიერი,
რაოდენ გულმოწყალე არს ქალწული, რომელი გჳწამებიეს.
ჵ რაოდენ წმიდა, რაოდენ უშფოთველი, რაოდენ სახიერი,
რაოდენ გულმოწყალე არს, უმწიკვლოჲ იგი ზამბაკი[4].