Μένω ταπεινή.
Απαλή, σκοτεινή και χωρίς όνειρα
Βαθιά κάτω από τους εφιάλτες και την μοναξιά μου.
Με μισώ,
Επειδή αναπνέω χωρίς εσένα.
Δεν θέλω να αισθάνομαι πια για σένα.
Θρηνώ για σένα,
δε θρηνώ για σένα.
Τίποτα δεν υπάρχει που η πραγματική αγάπη δεν μπορεί να αναιρέσει
Και παρότι ίσως έχω χάσει τον δρόμο μου,
Όλα τα μονοπάτια οδηγούν κατ' ευθείαν σε εσένα
Νοσταλγώ να είμαι σαν και εσένα,
να ξαπλώνω παγωμένω στο έδαφος σαν και εσένα.
Γεια σου,
Εκτυφλωτικέ τοίχε ανάμεσά μας.
Διέλυσε και άφησέ μας μόνες και πάλι.
Το βουητό, στοιχειωμένο κάπου εκεί έξω.
Πιστεύω ότι η αγάπη μας μπορεί να μας διαπεράσει στον θάνατο
Νοσταλγώ να είμαι σαν και εσένα,
να ξαπλώνω παγωμένω στο έδαφος σαν και εσένα.
Υπάρχει χώρος μέσα για δύο, και εγώ δε σε θρηνώ
Έρχομαι για σένα
Δεν είσαι μόνη,
Ο,τι και να σου είπαν, δεν είσαι μόνη.
Θα είμαι ακριβώς από δίπλα σου, παντοτινά.
Νοσταλγώ να είμαι μαζί σου, αδελφούλα,
να ξαπλώνω παγωμένω στο έδαφος σαν έκανες κι εσύ.
Υπάρχει χώρος μέσα για δύο, και εγώ δε σε θρηνώ.
Και καθώς καθόμαστε σε ήσυχη ευδαιμονία,
ξέρω ότι με θυμάσαι.
Νοσταλγώ να είμαι σαν και εσένα,
να ξαπλώνω παγωμένω στο έδαφος σαν και εσένα.
Υπάρχει χώρος μέσα για δύο, και εγώ δε σε θρηνώ
Έρχομαι για σένα