Νιώθω το αεράκι στο πρόσωπο μου με προσδοκία
Δεν αργεί η καταιγίδα να φτάσει εδώ
Μακριά στο βάθος ο κεραυνός αστράφτει πάλι
Νιώθω κάτι δυνατό καθώς πλησιάζει η ισχύς
Είναι η βοή της βροντής που σε φοβίζει?
Είναι η σύγκρουση των σύννεφων αυτό που διατηρεί τον φόβο? Το μόνο που ξέρω καθώς κάθομαι στη γωνία ολομόναχος. Είναι ότι με γυρίζει πίσω στη παιδική μου ηλικία και πάλι
Και καθώς περιμένω και ψάχνω μια απάντηση
Σε όλα όσα γυρίζουν μέσα στο κεφάλι μου
Ρωτάω τον εαυτό μου: μήπως είναι καταστροφή και πότε,
Ίσως απειλεί πως θα ξαναγίνει
Καθώς το δυσοίωνο φως πλησιάζει
Ένας μοναχικός σκύλος γαβγίζει στο πάρκο
Όλοι οι άνθρωποι μπαίνουν μέσα βιαστικά
Καθώς ένας κεραυνός φωτίζει το σκοτάδι
Η καταιγίδα έχει σχεδόν φτάσει
Μόνο ο Θεός ξέρει
Κάθεσαι μόνος, κοιτάζεις
Καθώς ο αέρας φυσάει τις κορυφές των δέντρων
Και το παλλόμενο θρόισμα των φύλλων
Έχεις αρκετό χρόνο για ν' αντιληφθείς
Καθώς περιμένεις την βροχή να πέσει
Μόνο ο Θεός ξέρει; όλος ο ουρανός λάμπει
Ίσως ο κεραυνός χτυπά δυο φορές