Сягόння гόры размалёўваў снéг,
Не ўбáчыць следу там.
I самόта -- гэта цáрства, і з цары́цаю -- ўва мнé.
Бушýе вéцер, бýра рвэ ўнутры́ мянé,
Навальнìцы, што -- звáла да сябе.*
Што ёсць ў табе, ад іншых скрыў.
Добрай дзéўчынай ты павінна быць,
Не адчыняй -- сэрцá свайгό…
Бо адкры́та ўжό.
Вόльна я! Вόльная!
Не магý я -- i больш хавáць!
Вольна я! Вольная!
Я нямáю шляху назáд!
І стόйкай (…тут) быць! Застáнус’ -- заўжды́.
Вольна я, вольная!
I хόлад – частка (крýпка) мяне – як бы.
А глéдзячы́ здалёку, ўсё дробна – ў пόгляд тут.
Страх, якiм была скавáна, -- застаўся ж у бакý.
Аддаліцца лепш былό б – я ды́хаць так змаглá,
Так, áдраклáся ад ўсягό, але ўрэшце, -- вόльна Я!
Вольна я, вольная,
Не магý больш зусiм хавáць.
Вольна я, вольная,
Вόля – без пуцi назáд!
І мόцнай – мне заўжды́ ўжо бы́ць…
Вольна я, вόльная,
I хόлад -- таксáма ў маёй душы́.
Моцная, халόдна, выбрала як жыць мне.
Пакiнь мяне, мінýлае – ўсё ззáду,
Пакрыў снег ягό, яго!
Вольна я, вольная…
Не магу я ўжо больш скрываць…
Вольна я, вόльная…
Вόля – больш няма пуцi!
І моцнай я тут застанус’ заўжды.
Вольна я, вольная,
I хόлад -- таксáма ў маёй душы́!
…
Вольна я! А!
Воля мне!
Вольна я, вольная!
…Вольная!