หิมะสีขาวเป็นประกายในราตรี
ไม่มีรอยเท้ายามที่มอง
ในดินแดนอ้างว้างร้างผู้คน
มีเพียงเรานี้ที่ครอบครอง
ดังมีพายุซ่อนอยู่ภายใน
หมุนวนเวียนว่าย
ถึงต้านทานเท่าไหร่
ฉันก็ห้ามไม่ได้
อย่าเปิดใจไป อย่าให้เขาเห็น
ต้องเป็นคนดี ที่เขาสอนให้เป็น
ปกปิดในใจ อย่าให้เขารู้
สุดท้ายก็รู้
ปล่อยมันไป อย่างที่เป็น
ไม่อาจจะเก็บอีกต่อไป
ปล่อยออกมา เลิกซ่อนเร้น
เดินกลับหลัง หมดสิ้นเยื่อใย
ฉันไม่กลัว ปล่อยให้เขาพูดไป
พัดให้โหมกระหน่ำ
ความหนาวไม่ทำให้เดือดร้อนซักเท่าไหร่
มองอะไรยามไกลห่าง กลับเห็นเล็กลงไปเลย
ความหวั่นไหวที่คอยเข้าครอบงำ กลับทำไม่ได้ดังเคย
สิ่งใหม่ยังรอ ให้ลองให้รู้
จะไปสุดทาง ให้ใครได้ดู
ฉีกกฎซ้ำ ๆ เลือกทำสิ่งใด อย่างใจ
ปล่อยมันไป อย่างที่เป็น
เชื่อมใจ ไปกับลมและฟ้า
ปล่อยออกมา เลิกซ่อนเร้น
เผชิญมันด้วยความกล้า
ฉันจะยืน ตรงนี้เรื่อยไป
พัดให้โหมกระหน่ำ
พลังในกายล่องลมลอยฟ้าลงมาสู่ดิน
พลังในใจแทรกในเกล็ดน้ำแข็งล้อมรอบกายไม่สิ้น
ผลึกความคิดผุดเป็นเกล็ดใสไร้ความกังขา
ไม่ขอคิดหวนคืนไป ความหลังไม่อาจคืนมา
เป็นตัวเรา อย่างที่เป็น
ขอทะยานยังตะวันส่องฟ้า
ปล่อยออกมา เลิกซ่อนเร้น
เด็กดีไม่เห็นมีค่า
ฉันจะยืน เด่นในแสงแรงกล้า
พัดกระหน่ำเข้าไป
ความหนาวไม่ทำให้เดือดร้อนซักเท่าไหร่