(هم سرایی)
رها کن
رهایش کن
نمی توانم مهارش کنم بیش از این
رها کن
رهایش کن
بر گرد و ببند در را
(شعر 1)
می درخشد به زیر نور ماه برف روی کوه
نخواهی دید هیچ ردپایی
فلمرویی برای تنهایی ام و انگار که من ملکه آن باشم
باد فریاد میزند گویی که درونم چون گردبادی ست
نتوانم مهار کردنش را، خدا می داند که تلاشم را کرده ام
مگذار وارد شوند، مگذار ببینند
دختر خوبی باش
همان دختری که همیشه باید باشی
پنهانش کن، احساسش مکن
مگذار کسی بداند
باری اینک می دانند
(هم سرایی)
رها کن
رهایش کن
نمی توانم مهارش کنم بیش از این
رها کن
رهایش کن
برگرد و ببند در را
و اینجا می ایستم، و در همین جا می مانم در انتظار
رها کن
رهایش کن
سردی و سرما هیچ گاه مرا نمی آزرد
(شعر 2)
شگفتی ست که فاصله ای اندک
می تواند اجسام را چقدر کند کوچک
ترس هایی که روزی مرا به فرمان در آورده بودند
دیگر نخواهند توانست دستشان به من برسد
بر فراز این مکان در هوایی سرد و سبک
سرانجام می توان نفس برآورم
می دانم زندگی ام را ترک گفتم اما آنقدر خوشم که نتوانم غمگین باشم
(هم سرایی)
رها کن
رهایش کن
نمی توانم مهارش کنم بیش از این
رها کن
رهایش کن
برگرد و ببند در را
و اینجا می ایستم
و در همین جا می مانم در انتظار
رها کن
رهایش کن
سردی و سرما هیچ گاه مرا نمی آزرد
(پل)
یخ زده ایستاده ام در زندگی ای که انتخاب کرده ام
نخواهی توانست بیابی مرا، گذشته بسیار دور از من است
مدفون شده در برف ها
(هم سرایی)
رها کن
رهایش کن
نمی توانم مهارش کنم بیش از این
رها کن
رهایش کن
برگرد و ببند در را
و اینجا می ایستم
و در همین جا می مانم در انتظار
رها کن
رهایش کن
سردی و سرما هیچ گاه مرا نمی آزرد
رها کن، رهایش کن
رها کن