Να μην είμ' η φτέρη που πάνω της
Μιας μέρας όμορφης τ' απόγεμα
Η γλυκειά μου βοσκοπούλα ξεκουράζεται
Κάτ’ απ’ του Έρωτα τη σκέπη!
Να μην είμ' ο Ζέφυρος
Που τα θέλγητρά της τα δροσίζει
Τ’ αγέρι που αναπνέει το γλυκό της στόμα
Λουλούδι που κατ’ απ’ τα βήματά της φύτρωσε
Να μην είμαι το καθάριο κύμα
που μες την αγκαλιά του την κρατά!
Να μην είμ' η φορεσιά
που ντύνεται σα βγαίνει απ’ τη μπανιέρα!
Να μην είμ' εκείνος ο καθρέφτης
όπου αντανακλά το γλυκό της προσωπάκι
και στα μάτια μας προσφέρει χάρη
που στην ομορφιά χαμογελά!
Να μην είμαι σαν μέσα σ’ όνειρο
αυτός που κρατά τη μαγεμένη της καρδιά
Να μη μπορώ αντί στα ψέματα
στ’ αλήθεια να γινώ!
Οι θεοί που μου ‘δωσαν τη ζήση
Πολύ φιλόδοξο με κάναν,
γιατί στο τέλος-τέλος, να ήμουν θα ‘θελα
όλα όσα στα μάτια της αρέσουν