Ω, πόσο θα’θελα να θυμηθείς
Τις ευτυχισμένες μέρες που ήμασταν φίλοι.
Τότε η ζωή ήταν πιο όμορφη
και ο ήλιος πιο λαμπερός από σήμερα.
Τα νεκρά φύλλα μαζεύονται με το φτυάρι...
Βλέπεις, δεν το ξέχασα.
Τα νεκρά φύλλα μαζεύονται με το φτυάρι,
το ίδιο οι αναμνήσεις και οι νοσταλγίες.
Και ο βοριάς τα παίρνει
Μες στην κρύα νύχτα της λησμονιάς.
Βλέπεις, δεν ξέχασα
Το τραγούδι που μου τραγουδούσες.
Είναι ένα τραγούδι που μας μοιάζει
Εγώ σ’ αγαπούσα κι εσύ μ’ αγαπούσες
Και ζούσαμε και οι δυο μαζί,
Εσύ που μ’ αγαπούσες κι εγώ που σ’ αγαπούσα.
Η ζωή όμως χωρίζει αυτούς που αγαπιούνται,
Τόσο ήσυχα, χωρίς να κάνει θόρυβο
Και η θάλασσα σβήνει από την άμμο
Τα βήματα των χωρισμένων εραστών.
Τα νεκρά φύλλα μαζεύονται με το φτυάρι,
Το ίδιο οι αναμνήσεις και οι νοσταλγίες.
Αλλά σιωπηλή και πιστή αγάπη μου,
Να χαμογελάς πάντα και να ευχαριστείς τη ζωή.
Σ’ αγαπούσα πολύ, ήσουν πολύ όμορφη,
Πώς θέλεις να σε ξεχάσω;
Τότε η ζωή ήταν πιο όμορφη
Και ο ήλιος πιο λαμπρός από σήμερα.
Ήσουν η πιο τρυφερή φίλη μου...
Τι να τις κάνω όμως τις νοσταλγίες
Και το τραγούδι που τραγουδούσες
Πάντα, πάντα θα το ακούω.
Είναι ένα τραγούδι που μας μοιάζει
Εγώ σ’ αγαπούσα κι εσύ μ’ αγαπούσες
Και ζούσαμε και οι δυο μαζί,
Εσύ που μ’ αγαπούσες κι εγώ που σ’ αγαπούσα.
Η ζωή όμως χωρίζει αυτούς που αγαπιούνται,
Τόσο ήσυχα, χωρίς να κάνει θόρυβο
Και η θάλασσα σβήνει από την άμμο
Τα βήματα των χωρισμένων εραστών.