Bu zeytin ağacını uzundur tanırım,
Küçük, kuvvetli ve çok güzeldir
Fakat günün birinde, eğilecek
Yeşil yaprakları zemine serilecek
Ve ardından, azar azar, yerin altına doğru kaybolacaklar
Belki de böylesi daha iyi olacak,
Ve kim bilir? Kesinlikle, başka bir yerde yeşerecek...
Hayatta olduğum sürece,
Su vereceğim ona (gözyaşlarımla da)
O ağacın anısı, farkında olmadan,
En çok hayran olduğum ağaca ait.
Yeni gelen ilkyazda,
Hiçbir yaprak kalmayacak
Ne bu, ne de diğerleri
Keşke günsüzlüğe ait olsaydı, o zeytin ağacı!