Les déséspérés [Polish translation]

Trzymają się za ręce i idą w milczeniu

Przez miasta wygasłe, którymi kołysze mżawka

Słychać tylko ich kroki, krok za krokiem (powoli) nucone

Idą w milczeniu, zrozpaczeni

Ich skrzydła spalone, ich gałęzie stracone

Tak bardzo zatopieni, że aż śmierć wydaje się biała

Powracają z miłości, obudzeni

Idą w milczeniu, zrozpaczeni

Ja znam ich drogę, bo nią wędrowałem

Więcej niż sto razy, sto razy więcej niż w połowie

Mniej starzy lub bardziej zranieni, skończą ją (tę drogę)

Idą w milczeniu, zrozpaczeni

Powolna woda pod mostem jest spokojna i głęboka

Oto dobra gospodyni, oto koniec świata

Wypłakują swoje imiona jak młodzi małżonkowie

I zatapiają się w milczeniu, zrozpaczeni

Żeby podniósł się ten, kto rzuci w nich kamień

On o miłości zna tylko słowo „kochać”

Na moście nie ma już nic, tylko delikatna mgiełka

Zapomina się to w milczeniu, tych którzy mieli nadzieję