Αέρας καθαρός φυσούσε
απ’ της γιαγιάς μου τα μαλλιά
και το περβόλι αυτή κοιτούσε
που φύτεψε ο παππούς παλιά.
Της μερσινιάς λευκά κλωνάρια
έσταζαν μύρο στις πληγές
κι ανθίζαν τα παλιά πιθάρια
με τις πολύχρωμες μπογιές.
Μηλιά μου που σε πότιζα
κι είχες δροσιά κι αέρα.
Καντού, Κοιλάνι, Σκάσματα
και ως τις Πλάτρες πέρα.
Μηλιά μου που σε πότιζα
κι είχες δροσιά και φύλλα
Φοινί, Κισσούσα, Άλασσα
και ως την Άγια Φύλα.
Αχ! Λεμεσός μου Αροδαφνούσα
περβόλια μου μυριστικά,
καινούρια μάτια όταν ξυπνούσα
σε καλοκαίρια μυθικά.
Πριγκίπισσα μου και μπιγκόνια,
βασιλική μου λαδανιά
κι εσύ γιαγιά με τα εγγόνια
κι ο χρόνος π’ άνοιξε πανιά.