Над зямлёй ляцелі лебедзі
ў сонечны дзень.
Было радасна і свéтла ім
у небе ўдваіх!..
І зямля здавалась лáскавай
ім у гэты мiг.
Але стрэліў ў птушак раптам хтось..,
і вырваўся крык!
Што з табой, мая любімая?!
Адгукнісь хутчэй!
Без тваёй любві --
неба ўсё хмурэй...
Дзе жа ты, мая любімая?!
Ты вярнісь хутчэй!
Ты красой сваёй прыемнай (пяшчотнай)* --
сэрца мне сагрэй.
I шукаў сяброўку ў небе ён,
клікаў з гнязда.
Адказала толькiцiшынёй --
птушцы -- бяда...
Заляцець ў краi шчаслівыя (далёкія)*
лебедзь не мог:
Страціўшы сяброўку верную, --
ён стаў адзінок!
Выбачáй ты мне, любімая, --
за чужое зло!
Што маё крыло --
шчасця не зберагло!..
Прабачáй ты мне, любімая,
што вясновым днём --
Як раней -- ў нябёсы сінi, --
не ўзляцець нам зноў...
І была так непапраўная
гэта бяда...
Што з сяброўкай (каханай)* не сустрэнецца
ніколі ён!..
Лебедзь зноў да воблак ўзвысiўся..,
песнь перарваў...
І бясстрашна склаўшы крылы, --
упаў на зямлю..!
...
Я хачу, каб жылі лебедзі,
чарадой ляцяць...
І няхай ад iх --
Свет дабрэй бы стаў...
Хай ляцяць па небе лебедзі
над зямлёй маёй!
Лёсам над маiм -- ляціце!.. --
У светлы свет... людзей!