Πέρα στην απόσταση, μια μαύρη κορδέλα
Τεντωμένη μέχρι να μην υπάρχει επιστροφή
Μια πτήση φαντασίας πάνω από ένα ανεμοδαρμένο λιβάδι
Κάθομαι μόνος μου με τις αισθήσεις μου να τρεκλίζουν
Μια θανατηφόρα έλξη με κρατά γρήγορα
Πώς μπορώ να αντισταθώ σε αυτό το ακαταμάχητο γράπωμα;
Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τον ουρανό που στριφογυρίζει
Με δεμένη και στριφογυρισμένη τη γλώσσα είμαι ένας παρίας που δεν μπορεί να πετάξει, εγώ
Πάγος σχηματίζεται στις άκρες των φτερών μου
Προειδοποιήσεις που αγνοούνται, νόμιζα πως τα είχα σκεφτεί όλα
Κανένας πλοηγός για να βρω το δρόμο για το σπίτι μου
Χωρίς φορτίο, άδειος, πέτρινος
Μια ταραγμένη ψυχή που μαθαίνει να πετά
Η κατάστασή μου: στο έδαφος, μα είμαι αποφασισμένος να προσπαθήσω
Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τον ουρανό που στριφογυρίζει
Με δεμένη και στριφογυρισμένη τη γλώσσα είμαι ένας παρίας που δεν μπορεί να πετάξει, εγώ
Πάνω από τον πλανήτη σε ένα φτερό και μια προσευχή
Το βρόμικο φωτοστέφανό μου, μια αχνή λωρίδα στον άδειο αγέρα
Κατά μήκος των νεφών βλέπω τη σκιά μου να πετάει
Έξω από τη γωνία του ματιού μου που δακρύζει
Ένα όνειρο που δεν το απειλεί το φως του πρωινού
Θα μπορούσε να κάνει αυτήν την ψυχή να πετάξει από τη σκεπή της νύχτας
Δεν υπάρχει αίσθηση που να συγκρίνεται μ'αυτή
Κρεμασμένη ζωντάνια, μια κατάσταση αγγαλλίασης
Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τον ουρανό που στριφογυρίζει
Με δεμένη και στριφογυρισμένη τη γλώσσα είμαι ένας παρίας που δεν μπορεί να πετάξει, εγώ