Όπου πάει ο ήλιος να πεθάνει,
Όπου αναπαύεται ο άνεμος,
Υπάρχουν όλες οι λέξεις
αυτών που ‘ταν ερωτευμένοι
και δεν έχουν λησμονήσει
όλα ‘κείνα που αυτό ήταν.
Και θα περιμένω το ηλιοβασίλεμα,
Που ‘ναι να περάσει ο άνεμος,
θα αφεθώ να με μεταφέρει,
όπου γεννιούνται οι λέξεις,
θα ψάξω τα λόγια σου,
σε ‘σένα θέλω να τα γυρίσω.
Δεν είναι σωστό μια γυναίκα
απ' το φόβο να σφάλλει
να μην μπορεί να ερωτευτεί,
και να πρέπει να ικανοποιηθεί
με μια ιστορία πάντα ίδια,
με μια ζωή από ονειροπώληση.
Όπου πάει ο ήλιος να πεθάνει,
Όπου αναπαύεται ο άνεμος,
έχω συναντήσει πολύ κόσμο
που σε μια θάλσασσα λέξεις
και μέσα σε πλήρη σύγχυση
σλπίζουν ακόμα σ’ ένα έρωτα.
Δεν είναι σωστό μια γυναίκα
απ' το φόβο να σφάλλει
να μην μπορεί να ερωτευτεί,
και να πρέπει να ικανοποιηθεί
με μια ιστορία πάντα ίδια,
με μια ζωή από λησμονιά.
Και να πρέπει να ικανοποιηθεί
με μια ιστορία πάντα ίδια,
με μια ζωή από λησμονιά.