Το κορίτσια του Μονάχου
άχρωμες πυγολαμπίδες
με την μύτη προς τα πάνω.
Αναζητούν τον ήλιο
ανάμεσα στα μουντά σύννεφα
δίχως χρώμα .
Διηγούνται χαμηλόφωνα
έναν έρωτα από την Ιταλία.
Κι έπειτα χέρι με χέρι
διηγούνται
ότι ο έρωτας δεν είναι φόβος
δεν είναι ότι αφήνει κάποιον σταδιακά.
Ότι το βράδυ δεν είναι πια βράδυ
να μένεις μόνος δεν είναι παράξενο.
Εγώ δεν ξέρω πλέον τι να πω τι θα είναι
αυτή η αγάπη που θα μας οδηγήσει .
Μοναχά εδώ μέσα στα μάτια σου
Υπάρχει κάτι που πάντα το ξέρεις
Πάντα μου λείπει
Ναι όμως τα κορίτσια της Ρώμης
ελαφριά μαυρισμένες τον Οκτώβριο
πετούν ανάλαφρες
Στους ξεχασμένους τους έρωτες
οι καρδιές που είχαν χαθεί στον δρόμο.
Και αν τις βλέπεις να κλαίνε,
τις βλέπεις να κλαίνε
Είναι μόνο για μια ώρα.
Κι αν φεύγουν γελώντας
σαν τα χελιδόνια την άνοιξη.
Όμως όλο αυτό τώρα
δεν με πονά πια τώρα
που ο έρωτας δεν είναι φόβος
δεν είναι ότι αφήνει κάποιον σταδιακά.
Ότι το βράδυ δεν είναι πια βράδυ
να μένεις μόνος δεν είναι παράξενο.
Εγώ δεν ξέρω πλέον τι να πω τι θα είναι
αυτή η αγάπη που θα μας οδηγήσει
.Μοναχά εδώ μέσα στα μάτια σου
Υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά που αξίζει να δεις.
Το ξέρεις ακόμα για να δεις.