Het waarschuwt niet als het komt
het komt van ver
het is van oever tot oever gewandeld
zijn smoel weggestopt
En dan op een morgen, bij het ontwaken
het is bijna niets
maar het is daar, het versuft je
tot diep in je binnenste
De pijn van het leven
de pijn van het leven
je móet gewoon leven
het waard zijn om te leven
Je kunt het dragen op je schouder
of als een juweel in je hand
als een bloem in het knoopsgat
of slechts op het topje van je borst
Het is niet zo zeer de ellende
het is geen Valmy, het is geen Verdun
maar het zijn de tranen in de ogen
bij de dag die sterft, bij de dag die komt
De pijn van het leven
de pijn van het leven
je móet gewoon leven
het waard zijn om te leven
Of je uit Rome kwam of uit Amerika
of je uit Londen kwam of uit Beijing
of je uit Egypte kwam of uit het echte Afrika
of uit de Porte Saint-Martin
allemaal doen we hetzelfde gebed
allemaal gaan we dezelfde weg
die lang is en die we toch moeten gaan
met de pijn diep in ons binnenste
Ze willen ons zo graag begrijpen
zij die gekomen zijn met open handen
we willen ze niet meer horen
dat kunnen we niet, we kunnen het niet meer
En helemaal alleen in de stilte
in een nacht dat nooit lijkt te eindigen
daar moet je plotseling denken
aan hen die niet zijn teruggekomen
Van de pijn van het leven
hun pijn om te leven
dat ze móesten leven
waard zijn om te leven
En zonder waarschuwing, komt het er aan
het komt van ver
het is van oever tot oever gewandeld
met een verstopte lach
En dan op een morgen, bij het ontwaken
het is bijna niets
maar het is daar, het vult je met verwondering
diep in je binnenste
De vreugde van het leven
de vreugde van het leven
oh, kom om te leven
jouw vreugde van het leven