Με την όψη μου του μετανάστη
του περιπλανώμενου Ιουδαίου, του έλληνα τσοπάνη
και τα μαλλιά μου στους τέσσερις ανέμους
με τα τελείως ξεπλυμένα μάτια μου
που μου δίνουν τον αέρα τ’ ονειροπόλου
εμένα που πια δεν ονειρεύομαι συχνά
Με τα χέρια μου του απατεωνίσκου
του μουσικάντη και του ληστή
που πιάστηκε σε πολλούς κήπους
Με το στόμα μου που έχει πιεί
που φίλησε και δάγκωσε
χωρίς ποτέ να κορέσει την πείνα του.
Με την όψη μου του μετανάστη
του περιπλανώμενου Ιουδαίου, του έλληνα τσοπάνη
του κλέφτη και του μπαγαπόντη.
Με το δέρμα μου που’ναι τριμμένο
απ’τον ήλιο κι όλα τα καλοκαίρια
κι απ’ ό,τι φορούσε μισοφόρι.
Με την καρδιά μου που έχει κάνει
κόσμο να υποφέρουν τόσο όσο κι έχει υποφέρει
χωρίς να το κάνει θέμα αυτό.
Με την ψυχή μου που δεν έχει πια
την αμυδρή ελπίδα σωτηρίας
ν΄αποφύγει το καθαρτήριο.
Με την όψη μου του μετανάστη
του περιπλανώμενου Ιουδαίου, του έλληνα τσοπάνη
και τα μαλλιά μου στους τέσσερεις ανέμους
Θα έρθω, γλυκέ μου αιχμάλωτε
αδελφή μου ψυχή, πηγή μου ζωής
θα έρθω να πιω τα είκοσί σου χρόνια.
Και θα γενώ πρίγκιπας εξ’ αίματος
ονειροπόλος η ακόμα έφηβος
όπως γουστάρεις να διαλέξεις.
Και θα κάνουμε την κάθε μέρα
μια ολάκερη αιωνιότητα έρωτα
που θα ζήσουμε ως το θάνατο.
Και θα κάνουμε την κάθε μέρα
μια ολάκερη αιωνιότητα έρωτα
που θα ζήσουμε ως το θάνατο.