Le llamaban loca [Polish translation]

Świat należał tylko do nich i był tylko dla nich:

ich dom, kilka chmur rozpostartych w słońcu.

W ich spojrzeniach była miłość, odpowiedzią było „tak”,

a dla ich bólu tylko jeden koniec.

On odszedł, z włosami posrebrzonymi siwizną.

Ona przestała dbać o kwiaty w ogrodzie

i mówiła mu: „Chodź, musimy żyć”.

A chłopcy z dzielnicy nazywali ją szaloną.

I jacyś mężczyźni ubrani na biało rzekli do niej: „Chodź”.

Krzyknęła: „Nie, proszę pana, przecież nie jestem szalona.

Byłam szalona wczoraj, ale to było z miłości”.

A chłopcy z dzielnicy nazywali ją szaloną.

W szpitalu, na zalanej słońcem ławce, można ją zobaczyć,

jak się uśmiecha, patrząc na stary zegarek,

myśląc, że musi przyjść ten, który odszedł

i zabrał ze sobą jej serce.

Nie przyjdzie; czeka na nią wśród swych chmur w słońcu,

w tym świecie, w którym wczoraj byli tylko oni dwoje,

w tym świecie, w którym triumfowała miłość.

A chłopcy z dzielnicy nazywali ją szaloną.

I jacyś mężczyźni ubrani na biało rzekli do niej: „Chodź”.

Krzyknęła: „Nie, proszę pana, przecież nie jestem szalona.

Byłam szalona wczoraj, ale to było z miłości”.

A chłopcy z dzielnicy nazywali ją szaloną.