Diyorlar ki dünyanın en soğuk gününde doğmuşum.
Diyorlar ki donmuş bir kalple doğmuşum.
Hatta derler ki beni karnın ucunda
Şehre ve saat kulelerine eğik olan
Tepenin yukarısına taşımışlar
Orada yukarıda garip bir evde yaşayan,
Herkes tarafından deli denilen bir kocakarı.
O zamanını insanları onarmaya harcıyordu,
Kaybolmuşları, yaralıları ve kimliksizleri.
Oh öylesine seven Madeleine,
Oh hayran olan Madeleine.
Oh Madeleine o denli seviyordu ki...
insanları düzeltmeyi!
Oh öylesine seven Madeleine,
Oh hayran olan Madeleine.
Oh Madeleine o denli seviyordu ki...
insanları düzeltmeyi!
O, beni mutfak masasının üstünde yerleştirirken,
Bir an beni parçalayıp, yemek istediğini sandım.
Beni, ölümünü unutmuş olacağımız
Bir tavuk olarak mı görüyordu?
Göğsümün derisini kesiyordu.
Kemiklerimin arasına dayanıyordu büyük makası,
Donuk döküntülerim arasına bir saat yerleştirdi
Benim küçük donuk kalbimin yerine.
Oh öylesine seven Madeleine.
Oh hayran olan Madeleine.
Oh öylesine seven Madeleine.
Oh hayran olan Madeleine.
Oh Madeleine o denli seviyordu ki...
insanları düzeltmeyi!
Bana dedi ki küçüğüm üç şey var ki asla
Ama asla unutmamalısın.
İlk olarak saatin ibrelerine dokunma,
İkinci olarak öfkene hakim olmalısın.
Ve hepsinden önemlisi, ne olursa olsun asla unutma,
Asla kendini aşka bırakmayacaksın.
Çünkü bundan sonra ebediyen, kalbinin saatinde
Yelkovan derini delip geçecek,
Saat patlayacak, kemiklerin kırılacak,
Mekanik kalp
Yeniden paramparça olacak.
Oh öylesine seven Madeleine,
Oh hayran olan Madeleine.
Oh Madeleine o denli seviyordu ki...
insanları düzeltmeyi!
Oh öylesine seven Madeleine,
Oh hayran olan Madeleine.
Oh Madeleine o denli seviyordu ki...
insanları düzeltmeyi!
Oh Madeleine...
Oh Madeleine...
Oh Madeleine...