Bóg wie, że w głębi serca nie jestem zły,
nigdy nie życzę ludziom śmierci,
lecz gdyby już nie umierano,
zdechłbym z głodu na moim pagórku.
Jestem biednym grabarzem.
Żywi myślą, że nie mam wyrzutów sumienia
zarabiając na chleb dzięki zmarłym,
lecz to mnie męczy i tak w ogóle
grzebię ich z przykrością.
Jestem biednym grabarzem.
A im bardziej daję upust swym emocjom,
tym bardziej kumple śmieją się ze mnie.
Mówią mi: „Stary, czasami
wyglądasz jak śmierć na chorągwi”.
Jestem biednym grabarzem.
Na próżno mówię sobie, że nic nie jest wieczne,
nie umiem tego traktować jak coś całkiem naturalnego
i nigdy nie potrafię
pogodzić się ze śmiercią, gdy przychodzi.
Jestem biednym grabarzem.
Żegnam cię więc dyskretnie, poczciwy nieboszczyku.
Jeśli z głębi ziemi dojrzysz dobrego Boga,
powiedz mu, ile mnie kosztowała
ta ostatnia porcja ziemi na łopacie.
Jestem biednym grabarzem.