Οι μοίρες μας και τα χέρια μας χωρίζονται.
Όπως εσύ, έτσι και εγώ δυσκολεύομαι να το πιστέψω.
Όμως, βλέπω μία-μία τις θύελλές μας
να γράφονται πάνω στους καρπούς των χεριών μας.
Μέσα στα μάτια μας η μεγάλη φωτιά αναλίσκεται.
Μέσα στις καρδιές μας εντείνεται το φθινόπωρο και η ομίχλη.
Η αγάπη μας εδώ τελειώνει δίχως επιστροφή
και σείονται οι καρδιακές γραμμές μας.
Ζούμε εκατό φορές το χρόνο που περνά,
αγαπιόμαστε και η ζωή συνεχίζεται.
Και αφότου η ευτυχία στερέψει,
μοιρολογούμε για τον χαμένο παράδεισο.
Το πεπρωμένο μέσα στα χέρια μας σχεδιάζεται.
Εσύ μπορείς να πιστέψεις ότι εσύ παίρνεις αποφάσεις
για το δρόμο που θα χαράξεις, αλλά επιμένεις
να καθοδηγείσαι από το Χέρι της Μοίρας.
~~~
Το πεπρωμένο σήμερα θα μας ξεδιπλώσει.
Ήδη δεν μπορώ να βρω την ακτή
και η αγάπη βρίσκεται στα πρόθυρα ναυαγίου,
χαμένη στα ρεύματα της θαλάσσης.
Το πεπρωμένο μέσα στα χέρια μας σχεδιάζεται.
Εσύ μπορείς να πιστέψεις ότι εσύ παίρνεις αποφάσεις
για το δρόμο που θα χαράξεις, αλλά επιμένεις
να καθοδηγείσαι από το Χέρι της Μοίρας.