En plena kapablo,
estimata Prezidanto,
mi skribas ĉi leteron,
kiun eble vi leĝos.
Ci tiu rekrutkarto
al mi rekte ordonas
foriri al milito
venontan lundon.
Sed mi ne estas ĉi tie,
estimata Prezidanto,
por mortiĝi homojn
similajn al mi.
Mi ne koleras kontraǔ vi,
mi diru parenteze,
sed mi nun jam decidis
mi estas dizertonta.
Min trafis nur malfeliĉoj
ekde kiam mi naskiĝis
kaj idoj kiujn mi kreskiĝis,
ploradis kun mi.
Miaj patro kaj patrino
nun jam estas subgrunde
kaj pri la milito
ili nepre ne zorgos.
Dum mia mallibereco
iu stelis al mi
mian edzinon, mian pasintecon
kaj mian plej belan aĝon.
Morgaǔ mi leviĝos,
fermos la pordon
antau mortintajn jarojn
kaj ekmarsis.
Mi vivos per almozo
sur stratoj de Hispanio
de Francio kaj Britio
kaj al ĉiuj mi krios
ke oni ne plu foriru
kaj oni ne plu obeu,
nur por iri morti
por ne gravas kiu.
Tial se necesos
sango ĉiakoste,
iru doni la vian,
se tio amuzas vin.
Kaj diru al siaj uloj,
se ili venos min ŝerĉi,
ke al mi ili povas pafi,
armilojn mi ne havas.