Er is de laatste tijd veel miscommunicatie geweest.
Veel afwachten en te vaak 'misschien'.
En ik wil geloven dat je vertrouwen in mij nog net zo sterk is,
als het was toen we dachten dat het onbreekbaar zou zijn.
Alle woorden die we gebruiken worden uiteindelijk verdraaid.
Van huiduitslag naar liefdesverdriet, zonder waarschuwing.
En jij meent het niet en ik ook niet.
We worden bijna verslagen door de omstandigheden.
Maken we een kans om er uit te komen?
Maar ik voel me zo klein.
Leg je wapens neer.
Dan zal ik mijn harnas afleggen.
Zeg wat we moeten zeggen.
En geef liefde voor het weg is.
Want wat we hebben is echt.
En echt kan soms pijn doen.
Maar alleen omdat het pijn doet,
betekent nog niet dat we afscheid moeten nemen.
Dus leg je wapens neer.
Ik voel me zo ongemakkelijk in deze stilte.
Achter deze onzichtbare muren die we in onszelf bouwen.
Dus hoe komt het en wat moet er gebeuren,
voordat we toegeven dat we er beide onderdoor gaan als we hier blijven.
Ik wil niet in deze situatie blijven.
Leg je wapens neer.
Dan zal ik mijn harnas afleggen.
Zeg wat we moeten zeggen.
En geef liefde voor het weg is.
Want wat we hebben is echt.
En echt kan soms pijn doen.
Maar alleen omdat het pijn doet,
betekent nog niet dat we afscheid moeten nemen.
Dus leg je wapens neer.
Ik wil hier boven uitstijgen.
Wil je me vasthouden, alleen maar vasthouden?
Leg je wapens neer.
Dan zal ik mijn harnas afleggen.
Zeg wat we moeten zeggen.
En geef liefde voor het weg is.
Want wat we hebben is echt.
En echt kan soms pijn doen.
Maar alleen omdat het pijn doet,
betekent nog niet dat we afscheid moeten nemen.
Dus leg je wapens neer.