Strzelcy - siedemset lat
Głośny krzyk dławionej Ojczyzny
Tajemniczy nóż spod ziemi
Którym przecieliście linę, byśmy mogli oddychać
W środku nocy strach i ciemność
O Veisi, za Kiekawe, Sloka i Smardzes
W bagnach Tirelis
Biali jak zjawy szli na śmierć
Strzelcy wspaniali, jesteście chłopakami
z łotewskich łąk i lasów
Przez cały dzień i noc przy rzece Juglas
Wściekli i czarni jak stal
Staliście naprzeciw
Niemieckich gwardzistów
Ruska nieczysta ulica
Suche i spragnione wargi
Całowaliście własną krew
Właśnie w imię wolności
Chłopcy z lasów Nordeku
Ulic Zvaigžņu i Rēveles
Patrzę na nocne niebo
Tam gdzie spoza chmur świeci księżyc
Pułk za pułkiem idzie w takt
Nadchodzącego królestwa
Ci są strzelce, których już nie ma
I których niebędzie już więcej
Ale ich wieczną sławę
Obronią narody jak płonący sztandar.