To było w tym kinie – pamiętasz? –
pewnego ranka, „Na wschód od Edenu”.
James Dean obrzucał kamieniami
jakiś biały dom i wtedy cię pocałowałem.
To był ten pierwszy raz.
Twoje usta wydawały się być z papieru,
a przy drzwiach wyjściowych
smutny kontroler poprosił o dokumenty.
Potem wróciłem na uczelnię,
żeby nie opuścić lekcji francuskiego.
Ty czekałaś na mnie półtorej godziny
przy tym właśnie stoliku, a ja się spóźniłem.
Chcesz lody truskawkowe,
czy wolisz, żebym ci zamówił kawę?
Powiedz mi, jak się miewasz,
chociaż wiem, że mi odpowiesz „bardzo dobrze”.
Patrz, to zdjęcie jest bardzo brzydkie,
najmłodszy dopiero się urodził.
Przepraszam – poproszę rachunek!
Daj spokój, to ja cię zaprosiłem na obiad.
A teraz już się zbieraj,
żebyś nie spóźniła się do sklepu.
Zadzwoń któregoś dnia, kiedy będziesz mogła.
Pospiesz się, bo już jest dziesięć po czwartej.