Δε μπορεί πια να δει το τοπίο,
είναι ζωγραφισμένο στην θλίψη της.
Όλη της η ιστορία χαραγμένη μέχρι τα πόδια της.
Τώρα όλο το τοπίο, είναι απλά ένα άδειο μέρος,
στρέμματα λαχτάρας, βουνά στοργής.
Γιατί είναι όπως ο καιρός, δε μπορείς να τη συγκρατήσεις,
γεννημένη από σκοτεινό ύδωρ, θυγατέρα της βροχής και του χιονιού.
Γιατί βράζει στο αίμα της,
και καταστρέφει το γενεαλογικό της δέντρο
μεγαλώνοντας στο τοπίο, γλυκέ μου, μεταξύ εμού και σου.
Θέλει την σιωπή μα φοβάται την απομόνωση,
θέλει να 'ναι μονάχη και μαζί σου.
Έτσι, έτρεξε μέχρι τον φάρο, ελπίζοντας πως θα τη βοηθήσει να δει,
είδε ότι ο φάρος ξεβράστηκε στη θάλασσα.
Γιατί είναι όπως ο καιρός, δε μπορείς να τη συγκρατήσεις,
γεννημένη από σκοτεινό ύδωρ, θυγατέρα της βροχής και του χιονιού.
Γιατί βράζει στο αίμα της,
και καταστρέφει το γενεαλογικό της δέντρο
μεγαλώνοντας στο τοπίο, γλυκέ μου, μεταξύ εμού και σου.
Θέλω να σου δώσω πίσω τον ανοιχτό ουρανό,
να σου δώσω πίσω την ανοιχτή θάλασσα.
Να διευρύνω τους αιώνες, γλυκέ μου, για να δεις.
Αποπειράσαι να αυτοκτονήσεις
μα το ξανασκέφτεσαι και συνεχίζεις.
Γιατί είναι οικογενειακό,
αχ, ο πλούτος και όλα τα τελετουργικά μας.
Γιατί είναι όπως ο καιρός, δε μπορείς να τη συγκρατήσεις,
γεννημένη από σκοτεινό ύδωρ, θυγατέρα της βροχής και του χιονιού.
Γιατί βράζει στο αίμα της,
και καταστρέφει το γενεαλογικό της δέντρο
μεγαλώνοντας στο τοπίο, γλυκέ μου, μεταξύ εμού και σου.