ნუღარ მაჩუქებთ წიგნებს
რადგან მათ არ ვკითხულობ.
რაც მისწავლია,
მხოლოდ იმიტომ, რომ ვუცქერ.
რაც წლები გადის,
ფიქრისას საკუთარ თავს ვეწინააღმდეგები.
დრო ვერ მცვლის,
მე ვიცვლები დროში.
მე ვარ ჩემი ცხოვრების მიზეზი (სურვილი),
გადაკვეთის მიზეზი,
ცოდნის მიზეზი
თუ რა არის ზღვის მიღმა.
იმედი მაქვს, ჩემი პირი
არასოდეს გაჩუმდება,
ასევე იმედია, ამ თვითმფრინავის ტურბინები
არასოდეს გამაწბილებს.
ყველაფერი არ გამომითვლია
არც (ჩემი) ცხოვრება განმისაზღვრავს,
მხოლოდ ერთი ღიმილი მაქვს,
და ვიმედოვნებ სანაცვლოდაც მივიღებ ერთს.
მე მჯერა ბედის
და ზღვის ძალის.
მე არ მწამს ეკლესიის,
მაგრამ მწამს შენი მზერის.
შენ ხარ მზე ჩემს სახეზე,
რომელიც მე მაღვიძებს (როცა მე მაყენებს დილით),
ესაა ცხოვრება, რომელიც მაქვს,
შენ კი ხარ ცხოვრება, რომელიც მაკლია.
ასე რომ აიღე შენი ჩემოდანი,
ჩანთა, პარკები,
ბარგი, შეკვრა,
ზურგჩანთა შენი ყველა სათამაშოთი, და...
ჩამკიდე ხელი და წავიდეთ მსოფლიოს შემოსავლელად,
მსოფლიოს შემოსავლელად,
მსოფლიოს შემოსავლელად.
შემოსავალი, ხელფასი,
სამსახური ოფისში,
მე გავცვალე ვარსკვლავებში
და პურის ყანებში.
მე გავექეცი რუტინას
რომ გავუძღვე ჩემს მოგზაურობას
რადგან კუბი, რაშიც ვცხოვრობდი
გადაიქცა პეიზაჟად.
მე ვიყავი ნივთი
ფერფლად გადაქცევის მოლოდინში
ერთ დღეს გადავწყვიტე
მივყოლოდი ცვლილებების ნიავს* (ნიავის საქმე)
სრიალით მსვლელობისას (სრიალისას)
შენი მაიკის უკან,
ვერავინ გადამარწმუნა,
გადამარწმუნა შენმა ღიმილმა.
და ვიყავი შენს ფეხდაფეხ (შემდეგ)
ჩემი ინსტინქტის აღსრულებაში,
თუ მართლა გინდა ცვლილება,
მაშ, იარე გარკვევით (მკაფიოდ).
მე ვაპირებ გავიქცე
უახლოეს თანავარსკვლავედამდე,
ბედი არის ჩემი ჟანგბადი,
შენი თვალები ჩემი ფანჯარა.
მინდა გადავირბინო შვიდი ტბა
ერთდროულად (იმავე დღეს),
შევიგრძნო ჩემს კუნთებზე
შენი ცივი ტაკო,
ავიდე ტეხილის მწვერვალზე,
ჩავეხუტო ღრუბლებს,
ჩავყვინთო წყალში და ვნახო
ბუშტები როგორ ამოდიან, და...