Ο Μάρκο έφυγε και δεν ξαναγυρνά πια
και το τρενο των 7:30 χωρίς αυτόν
είναι μια καρδιά από μέταλλο χωρίς ψυχή
μες στο κρύο του γκρίζου πρωινού στην πόλη.
Στο σχολείο το θρανείο είναι αδειανό, ο Μάρκο είναι μέσα μου
και γλυκιά είναι η ανάσα του μέσα στις σκέψεις μου
Τεράστιες αποστάσεις φαίνονται να μας χωρίζουν
αλλά η καρδιά χτυπάει δυνατά μέσα μου.
Ποιος ξέρει αν θα με σκέφτεσαι,
αν με τους δικούς σου δεν μιλάς ποτέ,
αν κρύβεσαι σαν κι εμένα,
χαμηλώνεις το βλέμμα και μετά βρίσκεσαι
κλεισμένος στο δωμάτιο σου και να μη θες να φας
και να σφίγγεις δυνατά το μαξιλάρι σου
και να κλαίς και να μην ξέρεις
τι άλλο κακό θα σου κάνει η μοναξιά
Να, να, να, να, να, να...
Μάρκο, στο ημερολόγιο μου έχω μια φωτογραφία.
Έχεις τα μάτια ενός παιδιού λίγο ντροπαλού.
Τη σφίγγω δυνατά κοντά στην καρδιά μου κι αισθάνομαι ότι είσαι κάπου
ανάμεσα στη δουλειά σπιτιού των αγγλικών και των μαθηματικών.
Ο πατέρας σου κι οι συμβουλές του, τι μονότονες!
Αυτός με τη δουλειά του σε πήραν
Σίγουρα δε ζήτησε τη γνώμη σου, είπε
"Σίγουρα μια μέρα θα με καταλάβεις".
Ποιος ξέρει αν θα με σκέφτεσαι,
αν με τους φίλους σου θα μιλήσεις
για να μην υποφέρεις πια για μένα
αλλά δεν είναι εύκολο, το ξέρεις.
Στο σχολείο δεν μπορώ άλλο πια
και τα απογεύματα χωρίς εσένα
είναι άσκοπο να διαβάζω:
όλες οι ιδέες γυρνούν γύρο από εσένα.
Δεν είναι δυνατόν να χωρίσουν
τη ζωή εμάς των δύο.
Σε παρακαλώ περίμενέ με, αγάπη μου
αλλά δεν ξέρω μήπως σε απογοητεύσω.
Η μοναξιά ανάμεσα σε μας,
αυτή η ησυχία μέσα μου
είναι ο φόβος του να ζήσω
τη ζωή μου χωρίς εσένα.
Σε παρακαλώ περίμενε γιατί,
δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς εσένα.
Δεν είναι δυνατόν να χωρίσουν
τη ζωή εμάς των δύο.
Η μοναξιά ανάμεσα σε μας,
αυτή η ησυχία μέσα μου
είναι ο φόβος του να ζήσω
τη ζωή μου χωρίς εσένα.
Σε παρακαλώ περίμενε γιατί,
δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς εσένα.
Δεν είναι δυνατόν να χωρίσουν
τη ζωή εμάς των δύο.
Η μοναξιά...