La puce et le pianiste [Polish translation]

Pewnego dnia na pianinie

postanowiła osiąść pchła.

Położyła swój plecak,

swoje rzeczy z miasta.

Dotąd dużo podróżowała,

dużo skakała, dużo kąsała,

a żeby jej nie dostrzeżono,

usiadła na czarnym klawiszu.

Lecz nagle rozbłysło światło,

dźwięki uderzyły w jej uszy.

Jakaś dłoń przemknęła się po niej,

wywołując w niej nieopisany gniew.

Ona obserwowała te zabiegi

wielce czujnym wzrokiem,

by spróbować się wspiąć

na tę dłoń, która po niej przebiegła.

Gdy w końcu jej się to udało,

przygotowała swe żądełko

i zabrała się do kąsania ręki,

tańcząc jednocześnie kadryla.

Lecz nagle dłoń się poruszyła,

jej rytm przyspieszył,

a pchła wielce podekscytowana,

ochoczo zabrała się znów do kąsania.

Z powodu bólu i swędzenia,

ręka robiła coraz szybsze ruchy.

Już nie kierowała się partyturą,

nie korzystała już z przewodnika.

A jednak na sali rozległy się oklaski,

choć nikt nie zorientował się, że

jazz narodził się

dzięki rozdrażnionej pchle.