Bir yabancı gibi, güveneceği ve ona yol gösteren bir şeyi olmayan
Sessiz kalarak konuşma isteğimi durdurdum
Sizi memnun etmek adına kime dönüştüğümü unutacak kadar
Kendimi kabul etmek yerine tersini yaptım
Bu acıya değer mi?
Bu acıya değer mi?
Tüm yaşamını bir zırhın içinde geçirmeye?
Kendime söz veriyorum, kendime söz veriyorum
Kendime sadık kalacağıma dair söz veriyorum
Kendime söz veriyorum, kendime söz veriyorum
Sonunda hayatımı yaşayabilmek için, kalbim bir erkek için atarken
Bir erkek için, bir erkek için
Bir düşman gibi
Bir kılıcı olmadan, umutsuz halde
Arayışında sonsuzluğun, bir sığınağın, bir bakışın
İnanmak için, bir yerlerde
Mesafeli durmadan benim de sevebilme hakkına sahip olduğuma
Bu acıya değmez
Bu acıya değmez
Tüm yaşamını bir duvarın arkasında geçirmek
Kendime söz veriyorum, kendime söz veriyorum
Kendime sadık kalacağıma dair söz veriyorum
Kendime söz veriyorum, kendime söz veriyorum
Sonunda hayatımı yaşayabilmek için, kalbim bir erkek için atarken
Bir erkek için, bir erkek için, bir erkek için, bir erkek için
Ne ailem, ne homurdanmalar
Ne ellerim, ne de görüntüm
Hiçbir şey beni durdurmayacak, yemin ediyorum
Ne bağlar, ne de hakaretler
Ne yüzüme çarpan yumruklar
Hiçbir şey beni alt edemeyecek
Eğer bazen her şey bizi incitirse
Birbirimizi sevmekten vazgeçmediğimiz için bunu kendimize borçluyuz
Orada olup, işleri yoluna koymak için her şeyi yapan bize
Sana söylüyorum
Haklarımıza, zenginliğimize
Kendine söz vereceğine dair bana söz ver
Kendine söz vereceğine dair bana söz ver
Kendime söz veriyorum, kendime söz veriyorum
Kendime sadık kalacağıma dair söz veriyorum