Μίλα μου για τότε που με είδες για πρώτη φορά,
το θυμάσαι αμυδρά
ή ξαναζείς τα πάντα σαν
σαν να ήταν τώρα?
Ήμουν κουρασμένος,
απόμακρος
ή μήπως προσπαθούσα
να μη χαθώ μέσα στα μάτια,
στα μάτια τα δικά σου
και θυμάσαι πώς ο κόσμος
στριφογύριζε ατελείωτα,
είχε σταματήσει ο χρόνος
ή έτρεχε σαν τρελός?
μα πλέον δεν υπάρχει τίποτε στον κόσμο
που θα μπορούσε να μοιάζει
με εκείνο που είμασταν,
με εκείνο που είμαστε τώρα,
με αυτό που θα είμαστε μια μέρα.
Θυμάσαι τότε που
με σκότωσες για πρώτη φορά,
στόχευσες στο κέντρο
ή χτύπησες ίσως κατά λαθος
και κατά λάθος νίκησες,
σειόταν ο κόσμος,
στριφογυρνούσε ατελείωτα,
τελειώνει ο χρόνος
ή είσαι ακόμη δίπλα μου?
πλέον δεν υπάρχει τίποτε στον κόσμο
που θα μπορούσε να ομοιάζει
με εκείνο που είμασταν,
με εκείνο που είμαστε τώρα,
με αυτό που θα είμαστε μια μέρα.
Δε θυμάμαι εκείνη τη φορά
που σε κοίταξα και ήσουν μία άλλη,
δε θυμάσαι εκείνη τη φορά
που μου έκοψες την ανάσα,
δε θυμάμαι το πρόσωπο σου
όταν έκανες τη γκριμάτσα μου,
δε θυμάμαι το σπίτι μου
και τώρα δεν υπάρχει τίποτε στον κόσμο
που θα μπορούσε να μας μοιάζει
και αυτό που είμασταν,
δεν είμαστε πια
και ίσως να γίνουμε κάποια μέρα,
μα αυτή τη στιγμή ο κόσμος δεν έχει κανένα νόημα,
αφου με ένα νεύμα έσβησες τα πάντα,
την ιστορία μας
τις μέρες που είμαστε τώρα
και το τίποτε που θα είμαστε κάποια μέρα.
Μίλα μου για τότε
που με αγάπησες για πρώτη φορά