Ένα τραγούδι μου θυμίζει εκείνο το χθές
Όταν εκείνη, ένα ηλιοβασίλεμα, βιάστηκε να φύγει σιωπηλά
Έφυγε μαζί με το θλιμμένο της τραγούδι γι' άλλο τόπο
Αφήνοντάς μου μονάχη συντροφιά τη μοναξιά μου
Μια περιστέρα λευκή μου τραγουδά την αυγή
Παλιές μελαγχολίες, πράγματα της ψυχής
Φτάνει με την ησυχία του πρωϊνού
Κι όταν θα βγώ για να τη δώ, για το σπίτι της πετά
Πού πηγαίνει και τη φωνή μου
Δεν θέλει ν' ακούσει πια;
Πού πηγαίνει κι η ζωή μου σβήνει
Αν δεν είναι στο πλάι μου εκείνη;
Αν θα ήθελε να επιστρέψει
Θα έβγαινα να τη περιμένω
Κάθε μέρα, κάθε ξημέρωμα
Για να την αγαπήσω ακόμα περισσότερο