Μπορεί να σε ξεχνάω τη μέρα,
τις νύχτες μου όμως σε καταριέμαι
και όταν το φεγγάρι αποτραβιέται
η ψυχή μου είναι άδεια και βαριά η καρδιά μου.
Τη νύχτα μού εμφανίζεσαι τεράστια,
απλώνω τα χέρια για να σε πιάσω,
αλλά εσένα σε πιάνει μια σατανική ευχαρίστηση
να παίζεις με τις επιθυμίες μου.
Τη νύχτα τρελαίνομαι, τρελαίνομαι.
Κι έπειτα το γέλιο σου σκίζει το σκοτάδι
κι εγώ δεν ξέρω πια πού να σε ψάξω.
Όταν όλα σιωπούν, επιστρέφει η ελπίδα
κι εγώ αρχίζω πάλι να σ’ αγαπώ.
Άλλες φορές πάλι μου εμφανίζεσαι φευγαλέα
και με καλείς για να με περιπαίξεις,
αλλά κάθε φορά παγώνει το αίμα μου,
το γέλιο σου τα ’χει κιόλας όλα σβήσει.
Τη νύχτα τρελαίνομαι, τρελαίνομαι.
Η μέρα διαλύει την εικόνα σου
κι εσύ ξαναφεύγεις, δεν ξέρω για πού,
σ’ εκείνον που σε κρατάει φυλακισμένη,
σ’ εκείνον που θα με τρελάνει.
Τη νύχτα τρελαίνομαι, τρελαίνομαι..