Πετάει μια κούνια πάνω απ΄ το κεφάλι μου,
πετάει στο νεκροταφείο της θέλησής μου.
Συνεχίζω να γυρεύω το κορίτσι που κλαίει στα πάρτι σου,
χτυπάνε καμπάνες ανθισμένες για την κηδεία μου.
Κοίταξέ με, με τον πολικό αστέρα στα πόδια μου
γυρίζω σπίτι πάλι χαμένη
γιατί δεν ξέρω να παύω να σε λατρεύω.
Πετάει μια άδεια κούνια αγγίζοντας την άμμο,
αφήνει πίσω της ίχνη του πεπτωκότος αγγέλου στο πέρασμά της.
Ίχνη που πάντα με οδηγούν σε σένα, λικέρ
σαν τη δόση φευγαλέας ζωής που μου έδωσες να τη δοκιμάσω.
Κοίταξέ με, με τον πολικό αστέρα στα πόδια μου
γυρίζω σπίτι πάλι χαμένη
γιατί δεν ξέρω να παύω να σε λατρεύω.
Σε σκέφτομαι όταν απομακρύνομαι από μένα,
όταν προτιμώ να πεθάνω
από τη μέρα που μου είπες:
«το προσωπάκι σου είναι κλειστό τριαντάφυλλο»
Κοίτα με, με τον πολικό αστέρα στα πόδια μου
γυρίζω σπίτι πάλι χαμένη
γιατί δεν ξέρω να παύω να σε λατρεύω.
Να με σκέφτεσαι κάθε φορά που με κοιτάς έτσι
και τα χείλη μου γίνονται ραμμένα σε σένα
και το φεγγάρι βάφει τα μάτια μου.
Κοίτα με!!!
Όταν φεύγεις σε σκέφτομαι,
όταν προτιμώ να πεθαίνω
όταν με φιλάς έτσι
όταν φεύγεις… κοίτα με!!!