Ο Έβρος είναι το ποτάμι μου.
όπως ο Σηκουάνας είναι το δικό σου,
αλλά μόνο ο πατέρας μου
τώρα τον θυμάται
κάποιες φορές...
Από τα δέκα πρώτα μου χρόνια
δεν μου έχει απομείνει τίποτα,
ούτε καν η πιο φτωχή μου κούκλα,
τίποτα παρά ένα μικρό ρεφραίν
των παλιών καιρών :
Λα λα λα...
Όλα τα πουλιά στο ποτάμι μου
μας τραγουδούσαν για την ελευθερία,
εγώ δεν καταλάβαινα πολλά,
μα ο πατέρας μου, εκείνος ήξερε
Άκου...
Όταν ο ορίζοντας έγινε πολύ σκοτεινός,
όλα τα πουλιά έφυγαν
στα μονοπάτια της ελπίδας
κι εμείς τ' ακολουθήσαμε
στο Παρίσι...
{πρόζα} :
Από τα δέκα πρώτα μου χρόνια
δεν μου έχει απομείνει τίποτα... τίποτα
{τραγούδι} :
Αλλά, ακόμη και με κλειστά τα μάτια
ακούω τον πατέρα μου να τραγουδά
εκείνο το ρεφραίν :
Λα λα λα...