La guerra di Piero [Turkish translation]

Bir buğday tarlasına gömülü, uyuyorsun,

gül değil, lale değil,

nöbetini tutan çukurların gölgesinde,

binbir kırmızı gelincik.

“Kıyıları boyunca ırmağımın,

gümüş rengi turnabalıkları yüzsün isterim,

askerlerin cesetleri değil artık,

akıntının kucaklayıp taşıdığı”.

Böyle diyordun, kıştı mevsim

ve, ötekiler gibi, cehenneme doğru

giderken üzgündün, çaresiz;

rüzgâr karı savuruyordu yüzüne.

Dur, Piero, dur şimdi!

Bırak rüzgâr geçsin biraz üzerinden,

savaşta ölenlerin sesini getirsin sana:

Canını veren, haç nişanı aldı karşılığında.

Ama sen işitmedin ve zaman geçiyordu,

hızla geçen mevsimlerle birlikte

ve sonunda ulaştın sınırı geçeceğin yere

güzel bir bahar gününde.

Şevkle yürürken yolunda,

vadide bir adam gördün,

hali senin halin gibiydi tıpkı,

ama rengi farklıydı üstündeki üniformanın.

Ateş et, Piero, ateş et şimdi!

Bir el ateşten sonra bir el daha,

görünceye kadar cansız

yerde yattığını, kendi kanını örterek.

“Alnına ya da kalbine ateş edersem,

ölecek kadar vakti olur yalnızca,

ama bana da vakit kalır

ölen bir adamın gözlerini görecek kadar”.

Ve sen ona böyle hassas yaklaşırken,

o dönüyor, seni görüp korkuyor,

silahına sarılıyor,

aynı nezaketi göstermiyor sana.

İniltisiz düşüverdin yere

ve kısacık bir anda fark ettin,

yeterince vaktinin olmayacağını

her günahın için bağış dilemeye.

İniltisiz düşüverdin yere

ve kısacık bir anda fark ettin,

hayatının o gün sona erdiğini

ve bir geri dönüşün olmayacağını.

“Ninetta’m, Mayısta ölmek için

çok ama çok cesur olmak gerek.

Güzel Ninetta, doğrudan cehenneme

gitmeyi yeğlerdim bir kış ayında”.

Ve buğday durmuş seni dinlerken,

iki elinle sımsıkı kavramışsın tüfeğini,

ağzında hapsetmişsin

güneşte erimeyecek kadar buz kesmiş sözleri.

Bir buğday tarlasına gömülü, uyuyorsun,

gül değil, lale değil,

nöbetini tutan çukurların gölgesinde,

binbir kırmızı gelincik.