Je ligt begraven in een korenveld
En de roos noch de tulp
Waakt over je in de schaduw der graven
Doch slechts duizenden klaprozen.
Aan de oevers van deze stroom,
Zou ik de snoek willen zien zwemmen,
En niet meer de lijken der soldaten,
Die door de stroming meegevoerd worden.
Zo zei je het en het was in de winter,
En, als de anderen, ging je richting de hel.
Zo treurig marcherend naar je treurige plicht,
De wind die de sneeuw in je gezicht spuuwde.
Sta toch stil, Peter, sta nu toch stil!
En laat de wind zich over je heen gleiden.
Je draagt de stemmen van alle gevallenen,
Die hun leven gaven en een kruis werden.
Maar jij hoorde ze niet en de tijd verstreek,
Met de seizoenen in de maat van een mars.
En zo stond je klaar de grens over te steken
Op een warme, zonnige lentedag.
En terwijl je liep met je ziel op de schouder,
Zag je een man lopen in het dal,
Die de zelfde gevoelens als jij droeg,
Doch een uniform van andere kleuren.
Schiet op hem, Peter, schiet nu toch snel!
Schiet nog een keer om zijn dood te verzekeren.
Tot hij levenloos op de grond neervalt,
En dodelijk gewond zijn eigen bloed bedekt.
“En als ik op zijn voorhoofd of op zijn hart richt,
Laat ik hem slechts nog de tijd om te sterven,
Maar mij zal tijd te over blijven,
Om in de ogen van een stervende te kijken.”
And terwijl jij zoveel mededogen toont,
Draait hij zich om, ziet jou en wordt bang,
Hij brengt zijn wapen in vuurpositie,
En doet niets terug voor jouw heldendaad.
Je viel op de grond, nog zonder een schreeuw,
En merkte dat in een ogenblik,
Dat je nog niet genoeg tijd had,
Om voor vergeven der zonden te smeken.
Je viel op de grond, nog zonder een schreeuw,
En merkte dat in een ogenblik,
Je leven aan een einde was gekomen,
En dat je nimmer weer huiswaarts zou keren.
“Mijn lieve Ninetta, om in mei te sterven,
Heeft men veel, wellicht teveel moed nodig.
Mijn lieve Ninetta, naar de hel,
Ging ik veel liever op een koude winterdag.”
En terwijl het koren je woorden aanhoorde,
Hield je je wapen in je handen geklampt,
Hield je je woorden bevroren in je mond geklampt,
Die nooit in het zonlicht waren ontdooid.
Je ligt begraven in een korenveld
En de roos noch de tulp
Waakt over je in de schaduw der graven
Doch slechts duizenden klaprozen.