Prehesh i varrosur nën një fushë pjellore
sipër eshtrave që të bëjnë roje
nuk ke trëndafila apo tulipanë
por me mijra lulëkuqe janë.
Përroit tim brigjeve përgjatë
dua të zbresë rrezja e artë
jo më kufomat e ushtarëve të vrarë
që mbi krahët e saj rryma i ka marrë.
Ishte dimër kur kështu the
dhe si te tjerët drejt e në ferr
u nise i trishtuar por nga një zor
era në fytyrë tė pështynte borë
Ndalo Pirro mos shko më tutje
lëre pak erën të të shkundte
të të sjellë lajmin mbi ata që u vranë
në këmbim të gurëvarri jetën e dhanë
Por ti se dëgjoje dhe koha shkonte
dalëngadalë stina ndërronte
erdh çasti e rrugën e kufirit more
në një ditë të bukur pranverore
Dhe ndërsa marshoje e zemra të buçiste
në fund të luginës sheh dikë që priste
i cili ndjehej po ashtu si ti
por uniformën e kish tjetërsi
Shtii Pirro, shtii tashti
e pas një të shtëne shtii përsëri
deri sa të mos ketë më fuqi
e të bjerë në tokë mbi gjakun e tij.
Dhe nëse e qëlloj në ballë a në zemër
nuk do të ketë më kohë të bëjë gjë tjetër
ndërsa mua kohë do të më ketë mbetur
tė shoh sytë e një njeriu që është në të vdekur
E ndërsa ti kështu je duke menduar
ai kthehet të sheh e i friksuar
rrok armën e vet e shtin
nuk ta kthen zemergjërsinë
Në tokë bjen pa nxjerrur zë
për një çast të vetëm kuptove tashmë
që koha nuk kishte për të të mjaftuar
falje për mëkatet për të kërkuar
Në tokë bjen pa nxjerrur zë
për një çast të vetëm kuptove tashmë
që jeta jote mbaronte asaj dite
e kthim prapa më s´mund të kishte
E dashurza ime për të vdekur në maj
duhet shumë tepër kurajë
E bukurzë moj në ferr me vullnet
kisha shkuar në dimër vetë
E ndërsa dëshmitar i qëndronte ara
nëpër duar shtrënguar qe arma
nëpër gojë shtrënguar qenë fjalë
tepër të rënda jashtë për të dalë
Prehesh i varrosur nën një fushë pjellore
sipër eshtrave që të bėjnë roje
nuk ke trëndafila apo tulipanë
por me mijra lulëkuqe janë.