Ένας αρουραίος έφθασε στο δωμάτιο μου
και έπεσε στην ποντικοπαγίδα.
Σταμάτησε το εκκρεμές
και αναποδογύρισε τη μπουκάλα με τη μπύρα.
Τον πήρα μέσα στα λευκά μου χέρια.
Ήταν θερμός σαν ένα παιδί.
Τον κούνησα στα χέρια μου με μεγάλη τρυφερότητα
και άρχισα να του τραγουδώ γλυκά:
Κοιμήσου, αρουραίε μου, ποντικάκι μου.
Κοιμήσου, γέρικο μου τρωκτικό.
Μην αναπνέεις στις σάπιες αποβάθρες
όταν κρατώ το χέρι του αγαπημένου μου.
Ένας Κινέζος βγήκε από τη σκιά του,
ένας Κινέζος περιηγήθηκε στο Λονδίνο.
Το καπέλο του ήταν εμπνευσμένο από τη θάλασσα,
στολισμένο με μια εμποτισμένη με κοράλλια άγκυρα.
Πίσω από το λιμάνι του Τσάρλι,
στα Φτωχά Λιμάνια, του γέλασα.
Μέσα στη σιωπηρή νύχτα,
ψιθυριστά του είπα:
Θα ήθελα, θα ήθελα κάτι που ούτε εγώ γνωρίζω.
Θα ήθελα να πάψω πλέον να ακούω τη φωνή μου.
Φοβάμαι. Φοβάμαι τόσο για σένα όσο και για μένα.
Μέσα στο μαγιό του με αποχρώσεις του γαλάζιου,
μπορούσαμε να διαβάσουμε καθαρά
το όνομα μιας παλιάς "Συντροφιάς",
η οποία, όπως φαίνεται, κάνει το γύρο του κόσμου.
Μπήκαμε μέσα στου Τσάρλι,
στα Φτωχά Λιμάνια, μακριά από τα ποντίκια.
Και εγώ χόρεψα όλη νύχτα
μαζί με το θαμπωμένο μου συνοδό.
Και μέσα στου Τσάρλι, υπήρχε ραθυμία.
Η Νταίζη έπαιζε τη Νταιζη Μπελ στο παλιό της μπάνιο.
Ένα πιάνο με δόντια καμήλας.
Οδήγησα τον Κινέζο στο δωμάτιο μου,
οδήγησε τον αρουραίο στην πόρτα,
σταμάτησε το εκκρεμές
και αναποδογύρισε τη μπουκάλα με τη μπύρα.
Τον έφερα στα τρεμάμενα χέρια μου
για να τον νανουρίσω σαν μικρό παιδί.
Αποκοιμήθηκε στην πλάτη μου.
Οπότε, του πήρα το μαχαίρι...
Ήταν ένα γυαλισμένο και ύπουλο μαχαίρι,
ένα βρώμικο μαχαίρι που ξεχείλιζε από οργή,
ένα βρώμικο κόκκινο μαχαίρι δίχως κάτι το ιδιαίτερο.