Μετά από χρόνια συλλογισμών σχετικά με τις πολλαπλές δυνατότητες που έχει ένα Κράτος για να οργανωθεί, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η δημοκρατία είναι το σύστημα...το πιο δημοκρατικό που υπάρχει.
Λοιπόν, υπάρχει: η δημοκρατία, η δικτατορία...και αυτό είναι. Μόνο δύο. Πίστευα περισσότερα.
Η δικτατορία στην Ιταλία υπήρξε, και αυτός που την είδε ξέρει τι είναι, οι άλλοι πρέπει να αρκούνται ότι έχουν δει μόνο τη δημοκρατία.
Εγώ, απ' όσο θυμάμαι, υπήρξα πάντα δημοκρατικός, όχι απο επιλογή. από τη γέννηση.
Όπως κάποιος που μόλις γεννιέται είναι Ρωμαιοκαθολικός αποστολικός.
Καθολικός...υπομονή, αποστολικός... δεν ξέρω τι θέλει να πει, αλλά επίσης και ρωμαίος!
Ωστόσο, ας πούμε, πώς γίνεται, σήμερα, να μην είναι δημοκρατικοί;
Στο λεξικό γράφεται ότι «δημοκρατία» είναι λέξη που προέρχεται από την ελληνική και σημαίνει «εξουσία στο λαό»
Η έκφραση είναι ποιητική και υποβλητική.
Αλλά με ποια έννοια «εξουσία στο λαό»; Πώς γίνεται; Αυτό δεν είναι γραμμένο στο λεξικό.
Όμως γνωρίζουμε ότι απο το 1945, μετά τα περίφημα είκοσι χρόνια, ο ιταλικός λαός απέκτησε τελικά το δικαιώμα ψήφου.
Γεννήθηκε έτσι η περίφημη αντιπροσωπευτική δημοκρατία, που, μετά από μερικές
ευφυείς τροποποιήσεις, σημαίνει ότι εσύ εξουσιοδοτείς ένα κόμμα, που διαλέγει ένα συνασπισμό, που διαλέγει έναν υποψήφιο, που εσύ δεν ξέρεις ποιός είναι, και που εξουσιοδοτείς να σε αντιπροσωπεύσει για πέντε χρόνια. Και που αν τον συναντήσεις, σωστά σου λέει: «Δεν ξέρετε ποιός είμαι εγώ»
Αυτή είναι η εξουσία του λαού.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχουν ακόμα πιο συμμετοχικές μορφές.
Το δημοψήφισμα για παράδειγμα, είναι μια πρακτική άμεσης δημοκρατίας, όχι τόσο πρακτική, διαμέσου της οποίας μπορούν όλοι να εκφράζουν την γνώμη τους για τα πάντα.
Εκτός και η γιαγιά μου πρέπει ν' αποφασίσει σχετικά με την «παραλλαγή της διόδου Barberino - Roncobilaccio», έχει πραγματικά κάποιες δυσκολίες.
Επίσης επειδή είναι από τη Βενετία.
Ευτυχώς πρέπει να λέει μόνο «ναι» αν θέλει να πει «όχι» και «όχι» αν θέλει να πει «ναι».
Σε κάθε περίπτωση, έχει 50% πιθανότητα να το πετύχει.
Αλλά το δημοψήφισμα έχει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μια λαϊκή αξία, συμβολική.
Γιατί αφού συζητήσαμε επί μακρόν για την πολιτική σημασία των αποτελεσμάτων, όλα παραμένουν όπως πριν και ποιός νοιάζεται.
Ένα άλλο θεμελιώδες χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι ότι βασίζεται στο παιχνίδι των πλειοψηφιών και των μειονοτήτων.
Αν από τις κάλπες βγει 51 κερδίζεις, αν βγει 49 χάνεις.
Ε, όλα εξαρτώνται απο τους αριθμούς.
Όπως και στο παιχνίδι του λόττο, με την διαφορά ότι στο παιχνίδι του λόττο ο λαός κάποιες φορές κερδίζει, στη δημοκρατία ποτέ.
Και αν βγει 50 και 50;
Ιδού, αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό της δημοκρατίας μας.
Όλα ξεκίνησαν το 1948. Αν γίνονται καλά οι υπολογισμοί, ανάμεσα στη δεξιά (χριστιανοδημοκράτες, φιλελεύθεροι, μοναρχικοί, νεοφασίστες και ούτω καθεξής) και την αριστερά (κομμουνιστές, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, και ούτω καθεξής) βγαίνει μια καλή ισοπαλία.
Έπειτα από τότε ήταν πάντα έτσι, όπως εδώ και χρόνια.
«Αλλά όχι, τώρα τι σχέση έχει; τώρα είναι όλα διαφορετικά». Λοιπόν είναι σαφές, συνέβη μισός σεισμός, οι πολιτικοί σχηματισμοί έχουν διαφορετικά ονόματα και ηγέτες.
Ω καλά, τώρα δεν υπάρχει πια το 50% στα δεξιά και το 50% στ' αριστερά. Υπάρχει το 50% στην κεντροδεξιά και 50% στην κεντροαριστερά.
Ή, το 50 κόμμα τόσο πολύ λίγο, είναι αρκετό σε κάποιον να του έρθει διάρροια που πέφτει η κυβέρνηση.
Δεν υπάρχει τίποτα να κάνουμε, φαίνεται ότι οι Ιταλοί δεν θέλουν να κυβερνώνται, δεν εμπιστεύονται.
Φοβούνται ότι αν κερδίσουν πάρα πολύ εκείνοι από εκεί, βγαίνει μια αριστερή δικτατορία, αν κερδίσουν πάρα πολύ εκείνοι οι άλλοι, βγαίνει μια δεξιά δικτατορία.
Η δικτατορία του κέντρου αντίθετα? Εκείνη τους ταιριάζει.
Ευχές ευχές ευχές.