Ψηλά στην οδό Αγίου Βικεντίου
ένας ποιητής και μια άγνωστη
αγαπιόντουσαν κατά το διάστημα μιας στιγμής
μα δεν την ξαναείδε ποτέ
Αυτό το τραγούδι το συνέθεσε
ελπίζοντας πως η άγνωστή του
θα τ' ακούσει ένα ανοιξιάτικο πρωινό
κάπου στην γωνιά ενός δρόμου
Το φεγγάρι τόσο χλωμό
στέφει μ' ένα διάδημα
τα κόκκινα μαλλιά σου
Το φεγγάρι τόσο κόκκινο
με δόξα κατακλύζει
το τρύπιο σου μισοφόρι
Το φεγγάρι τόσο ωχρό
χαϊδεύει τ' οπάλι
των μελαγχολικών σου ματιών
Πριγκήπισσα του δρόμου
ας καλοσωριστείς
μεσ' στην πληγωμένη καρδιά μου
Οι σκάλες της Μονμάρτρης 1
είναι σκληρές για τους δυστυχείς
τα ξάρτια των μύλων 2
προστατεύουν τους ερωτευμένους
Μικρή ζητιάνα
νιώθω το χεράκι σου
π' αναζητά το χέρι μου
νιώθω το στήθος σου
και την λυγερή σου μέση
ξεχνάω τον καημό μου
Νιώθω στα χείλη σoυ
την βερέμικη οσμή
του υποσιτισμένου πιτσιρικιού
Και κάτ' απ' το χάδι σου
νιώθω μια μέθη
που με καταστρέφει
Οι σκάλες της Μονμάρτης
είναι σκληρές για τους δυστυχείς
τα ξάρτια των μύλων
προστατεύουν τους ερωτευμένους
Μα να σου που βρέχει
το φεγγάρι την κάνει
κι η πριγκίπισσα μαζί
Κάτω απ' τον αφέγγαρο ουρανό
φωνάζω μεσ' στο σούρουπο
τ' όνειρό μου δραπέτευσε...
1. Η Μονμάρτρη καλείται στα γαλλικά και Λόφος Μονμάρτρης (la Butte Montmartre)2. Παλαιότερα η Μονμάρτρη είχε πολλούς μύλους μα σήμερα μόνο δύο διασώζονται