La casa di Hilde [Polish translation]

Cień mego ojca był dwa razy taki jak mój.

On szedł, a ja biegłem

po ścieżce zasłanej igliwiem;

góra była zielona.

Za górą była granica,

za granicą któż wie co;

za tą górą był dom Hildy.

Pamiętam, że się bałem,

gdy zapukaliśmy do drzwi,

lecz ona uśmiechnęła się i zaprosiła do środka;

była ubrana na biało.

Usiedliśmy więc,

by delektować się zachodem słońca;

Hilda w ciemności grała na cytrze.

W nocy mój ojciec spał,

lecz ja obserwowałem księżyc.

Mógłbym go dotknąć przez okno,

nie był wyższy ode mnie.

A niebo zdawało się większe,

a ja czułem się już mężczyzną,

gdy śnieg spadł i przykrył dom Hildy.

Celnik miał ze sobą strzelbę,

gdy przyszedł i nas obudził.

Kazał ojcu unieść ręce do góry,

i przeszukał mu kieszenie.

Jednak nie znalazł zupełnie nic,

poza pamiątkowym zdjęciem.

Hilda w ciemności grała na cytrze.

Celnik uścisnął nam dłonie

i odszedł rozczarowany,

a wtedy Hilda otworzyła cytrę

i wyciągnęła z niej diamenty.

Napiliśmy się razem wina,

choć ja tylko pół szklaneczki.

Gdy nastał świt, opuściliśmy dom Hildy.

Za granicą, co stwierdziłem z przykrością,

nie znalazłem innych kwiatów,

lecz po drodze spotkaliśmy kozę,

która zaciekawiła się nami.

Mój ojciec podszedł do niej bliżej,

a ona dała się złapać,

więc przywiązaliśmy jej sznurek i poszła z nami.