Cień mego ojca był dwa razy taki jak mój.
On szedł, a ja biegłem
po ścieżce zasłanej igliwiem;
góra była zielona.
Za górą była granica,
za granicą któż wie co;
za tą górą był dom Hildy.
Pamiętam, że się bałem,
gdy zapukaliśmy do drzwi,
lecz ona uśmiechnęła się i zaprosiła do środka;
była ubrana na biało.
Usiedliśmy więc,
by delektować się zachodem słońca;
Hilda w ciemności grała na cytrze.
W nocy mój ojciec spał,
lecz ja obserwowałem księżyc.
Mógłbym go dotknąć przez okno,
nie był wyższy ode mnie.
A niebo zdawało się większe,
a ja czułem się już mężczyzną,
gdy śnieg spadł i przykrył dom Hildy.
Celnik miał ze sobą strzelbę,
gdy przyszedł i nas obudził.
Kazał ojcu unieść ręce do góry,
i przeszukał mu kieszenie.
Jednak nie znalazł zupełnie nic,
poza pamiątkowym zdjęciem.
Hilda w ciemności grała na cytrze.
Celnik uścisnął nam dłonie
i odszedł rozczarowany,
a wtedy Hilda otworzyła cytrę
i wyciągnęła z niej diamenty.
Napiliśmy się razem wina,
choć ja tylko pół szklaneczki.
Gdy nastał świt, opuściliśmy dom Hildy.
Za granicą, co stwierdziłem z przykrością,
nie znalazłem innych kwiatów,
lecz po drodze spotkaliśmy kozę,
która zaciekawiła się nami.
Mój ojciec podszedł do niej bliżej,
a ona dała się złapać,
więc przywiązaliśmy jej sznurek i poszła z nami.