La casa azul [Greek translation]

Ο κόσμος στέκεται στα ακροδάχτυλά μου

κλεισμένος σε ένα κρεβάτι, έναν καθρέφτη, μία ευτυχία άστατη

τι ζωγράφισες για μένα κοριτσάκι;

ανακάτεψα σιωπηλά χρώματα και δάκρυα

και είναι ένα σχέδιο που είναι ήδη μπερδεμένο

η σκιά ενός σημαδιού που με κρύβει αλλά

νιώθω τη νύχτα που μου φιλά τα πόδια

ακόμα κι αν δεν τη βλέπεις

Ήξερες τον ήχο που κάνει

Αγάπα, μίσησε, πάλεψε, ζήσε τη ζωή

εκεί έξω το Μεξικό ούρλιαζε βλασφημίες και παραμύθια

μέσα στη σκόνη το αίμα από την ταυρομαχία

ο ταύρος τινάζει το σπαθί από τις ωμοπλάτες του

τριαντάφυλλο της ψυχής κλεισμένο σε πανοπλία

όπως όποιος είναι μόνος και χαμογελάει από φόβο.

Μπορεί η ομορφιά να μας τραβήξει έξω, αν η τέχνη είναι ένα ψέμα

που λέει την αλήθεια

Σχεδίασα έναν έρωτα που μοιάζει αληθινός

μια λακκούβα με νερό που περνιέται για ουρανός

και ένα λεπτοκαμωμένο δάκρυ που δε φαίνεται

ένα κολιέ από αγκάθια ο δρόμος που κάναμε μαζί

και η πλάτη μου να καίει το γαλάζιο σπίτι

το κρέας, το αίμα, οι φλέβες της μάχης μου

και να εγκαταλείπω το κλειστό μονοπάτι μέσα στο χέρι μου

και να ακολουθώ ένα άλλο πεπρωμένο που πάει πιο μακριά

Και σε κάθε καμβά ένα αποτύπωμα από τα δάχτυλά μου

στο στόμα μου λέξεις που δε λέγονται

στην πλάτη μου να τρέχει ο ιδρώτας από την ανάβαση

το είχες πει ένα πεπρωμένο τόσο γελοίο

όπως ένα αστέρι που λάμπει ενώ έχει ήδη σβήσει

τόση ομορφιά που έρχεται και περνάει

νιώθω τη νύχτα που αγγίζει τα πόδια μου ακόμη κι αν δεν τη βλέπεις

αν πάψεις θα την ακούσεις.... Σσςςς

να ο ήχος που κάνει

Σχεδίασα έναν έρωτα που μοιάζει αληθινός

μια λακκούβα με νερό που περνιέται για ουρανός

και ένα λεπτοκαμωμένο δάκρυ που δε φαίνεται

ένα κολιέ από αγκάθια ο δρόμος που κάναμε μαζί

Τα λουλούδια, ο γιος που λείπει

το κόκκινο κρεβάτι, το κρανίο απέναντι

η τυχερή νύφη, το διαλυμένο όνειρο

η όμορφη κοπέλα και το πεπρωμένο μου

ο θάνατος

Τα λουλούδια, ο γιος που λείπει

το κόκκινο κρεβάτι, το κρανίο απέναντι

η τυχερή νύφη, το διαλυμένο όνειρο

η όμορφη κοπέλα και το πεπρωμένο μου

ο θάνατος

Σχεδίασα έναν έρωτα που μοιάζει αληθινός

μια λακκούβα με νερό που περνιέται για ουρανός

και ένα λεπτοκαμωμένο δάκρυ που δε φαίνεται

ένα κολιέ από αγκάθια ο δρόμος που κάναμε μαζί

και η πλάτη μου να καίει το γαλάζιο σπίτι

το κρέας, το αίμα, οι φλέβες της μάχης μου

και να εγκαταλείπω το κλειστό μονοπάτι μέσα στο χέρι μου

και να ακολουθώ ένα άλλο πεπρωμένο που πάει πιο μακριά

Τα λουλούδια, ο γιος που λείπει

το κόκκινο κρεβάτι, το κρανίο απέναντι

η τυχερή νύφη, το διαλυμένο όνειρο

η όμορφη κοπέλα και το πεπρωμένο μου

ο θάνατος

Τα λουλούδια, ο γιος που λείπει

το κόκκινο κρεβάτι, το κρανίο απέναντι

η τυχερή νύφη, το διαλυμένο όνειρο

η όμορφη κοπέλα και το πεπρωμένο μου

ο θάνατος