Oto prawdziwa historia Marinelli,
która wiosną wpadła1 do rzeki,
a wiatr, świadek jej niezwykłego piękna,
z rzeki zaniósł ją na gwiazdę.
Samotna, nie pamiętając bólu,
żyłaś, nie marząc o miłości,
lecz pewien król bez korony ani eskorty
zapukał kiedyś trzy razy do twych drzwi.
Miał kapelusz biały jak księżyc,
płaszcz czerwony jak miłość.
Podążyłaś za nim bez zastanowienia,
jak chłopczyk podążający za latawcem.
W świetle słońca miałaś piękne oczy;
on całował twoje usta i twoje włosy.
W świetle księżyca miałaś znużone oczy;
on położył dłonie na twych biodrach.
Były pocałunki i były uśmiechy,
a potem były tylko chabry,
które gwiezdnymi oczami widziały,
jak twa skóra drżała od wiatru i pocałunków...
Opowiadają, że gdy wracałaś,
wpadłaś – któż to wie, jak – do rzeki,
a on, który nie mógł uwierzyć w twą śmierć,
jeszcze sto lat pukał do twych drzwi.
O tobie jest ta piosenka, Marinello,
która na gwieździe odleciałaś do nieba
i, jak wszystko, co najpiękniejsze,
przeżyłaś tylko jeden dzień, tak jak róże.
I, jak wszystko, co najpiękniejsze,
przeżyłaś tylko jeden dzień, tak jak róże.
1. dosł. "ześlizgnęła się"