Αυτό της Μαρινέλλας είναι μια ιστορία αληθινή
Που γλίστρησε την άνοιξη στο ποτάμι
Αλλά ο άνεμος που την είδε τόσο όμορφη
Από το ποτάμι την έφερε πάνω σ' ένα αστέρι
Μόνη χωρίς την ανάμνηση ενός πόνου
Έζησες χωρίς το όνειρο μιας αγάπης
Αλλά ένας Βασιλιάς χωρίς στέμμα και χωρίς φρουρά
Χτύπησε μια μέρα τρεις φορές την πόρτα σου
Λευκός σαν το φεγγάρι το καπέλο του
Σαν την κόκκινη αγάπη ο μανδύας του
Εσύ τον ακολούθησες χωρίς λόγο
Όπως ένα παιδί ακολουθεί έναν χαρταετό
Και υπήρχε ο ήλιος και είχες όμορφα τα μάτια
Αυτός σου φίλησε τα χείλη και τα μαλλιά
Υπήρχε το φεγγάρι και είχες τα μάτια κουρασμένα
Αυτός έβαλε το χέρι του στη μέση σου
Ήταν φιλιά και ήταν χαμόγελα
Ύστερα ήταν μοναχά οι κρίνοι
Που είδαν με τα μάτια των αστεριών
Να ταράζουν τον άνεμο και τα φιλιά στο δέρμα σου ...
Έπειτα λένε πως ενώ γυρνούσες
Στο ποτάμι ποιος ξέρει πως γλίστρησες
Και αυτός που δεν σ' ήθελε να σε νομίζει νεκρή
Χτύπησε για εκατό χρόνια ακόμη την πόρτα σου
Αυτό είναι το τραγούδι σου Μαρινέλλα
Που πέταξες στον ουρανό πάνω σ'ένα αστέρι
Και όπως όλα τα ωραία πράγματα
Έζησες μόνο μια μέρα σαν τα τριαντάφυλλα
Και όπως όλα τα ωραία πράγματα
Έζησες μόνο μια μέρα σαν τα τριαντάφυλλα