La cançó del soldadet [Polish translation]

Posłuchajcie piosenki żołnierzyka,

który przez wizjer

widzi, że fruwają jaskółki.

I choć żołnierzyk niezbyt się na tym zna,

wie, że jeśli fruwają jaskółki,

to znaczy, że ziemia jest blisko.

I musi być naprawdę blisko, bo schodzi kapitan

i stara się nie pokazywać zdenerwowania,

gdy wydaje ostatnie rozkazy:

„Skupcie się, żołnierze, bądźcie ostrożni

i trzymajcie się życia

pazurami i zębami”.

Na pokładzie mężczyźni się modlą.

Na pokładzie mężczyźni się modlą.

Bez większego przekonania, żołnierzyk mówi „amen”

i gładzi swój karabin,

starając się nie myśleć o niczym.

Widoczne nad dziobem wzgórza stają się coraz większe.

„Żołnierzyku, odwagi, odwagi,

bo od takich jak ty zależy los świata”.

Ale „jeśli kula wroga przetnie powietrze

i przewierci mój mózg”,

rozmyśla żołnierzyk,

„pochłoną mnie fale

i tysiąc kolorowych rybek

będzie walczyć o kawałek mojego ciała”.

I wtedy myśli: „schowam się;

kiedy nie będą patrzeć, schowam się”.

Ale ciągle patrzą, a okręt się zatrzymuje,

włazy zostają otwarte

i w ciągu sekundy morze zalewają

strzelający bez ustanku żołnierze,

a wśród nich nasz żołnierzyk,

który przeładowuje karabin, przeklinając wroga.

I między jedną bombą i drugą idzie mu całkiem dobrze,

aż jedna pada tuż obok niego.

Najpierw mówi sobie: „co za szczęście, mało brakowało...”,

ale potem czuje w plecach dziwny ból,

a gdy ich dotyka, całe ramię pokrywa się plamami krwi.

Obraca głowę w jedną i w drugą stronę.

Siada na piasku i odpoczywa.

I gdy nadchodzi pieprzony lekarz, żołnierzyk

próbuje się uspokoić powtarzając sobie,

co zrobi, dokąd pójdzie, jeśli przeżyje:

„Pójdę do mojej matki porządnie ubrany

i, przede wszystkim, muszę ją poprosić,

żeby mi wybaczyła sposób, w jaki ją zawsze traktowałem;

pójdę do Margaridy spłodzić syna,

żebym, widząc go, poczuł,

że kocham go bardziej, niż kocham samego siebie”.